روز نوشته های ملی

دلیل این که این تصمیم نوشتن را ادامه نداده بودم این است که آنقدر دغدغه هایم زیاد بود که جرئت اضافه شدن دغدغه ی جدید نوشتن به سایر دغدغه ها را نداشتم. نمی گویم الان که دارم می نویسم دیگر دغدغه هایم به اتمام رسیده است نه. اما امشب آنقدر هیجانات درونی ام همانند آتشی سوزان شعله ور شده بود که نتوانستم جلوی خودم را برای فوران نکردنشان به بیرون بگیرم. سه ماه از اولین نوشته ام میگذرد. نمی توانم هم اکنون کلیاتی از این مدت را بر روی صفحه بیاورم. امیدوارم کم کم بتوانم نمای کلی از آنچه که گذشته را در این خلوت کوچکم به نمایش بگذارم. در همین حد بگویم که بخش اعظم زمان زندگی ام را این مدت صرف ورزش کرده ام. آنقدری زندگی ام با ورزش گره خورده است که نمی توانم ذره ای از آن دور بمانم. به طور پیوسته همزمان در چهار کلاس ورزشی فعالیت میکردم که شامل کلاس های اسکواش, کراسفیت, رقص هیپ هاپ, کانتمپوریری (رقص معاصر) بودند. از مهر 64 رشته ی اسکواش و از تابستان 96 ترکیبی از ورزش های قدرتی تی ار ایکس, کراسفیت و بدنسازی را البته نه بدون وقفه ی زمانی شروع کردم. یک شخصیت بارز من این است که آنقدر به رشته های ورزشی مختلف علاقه دارم که نمی توانم فقط یکی را در حد حرفه ام برگزینم. بخواهم از علایقاتم در رشته های ورزشی برای خودم بنویسم این لیست تمام نخواهد شد. با این حال تلاش می کنم تا مواردی از برترین ها را به زبان بیاورم. رشته های برتر از نظر خودم بدون هیچ ترتیب خاصی می تواند شامل رقص هیپ هاپ, کراسفیت, رقص معاصر, کلیستنیکس, نینجتسو, اسکی, پاتیناژ ( اسکی رو یخ نمایشی), موج سواری, ورزش های هوایی از جمله پالاگلایدر, سقوط آزاد و وینگ سوئیت هستند. اما قبول کرده ام که توانایی انسان محدود است و امکان دنبال کردن همه ی علاقه مندی هایش را ندارد!  اولین گامی که دیروز به ناچار برداشتم حذف کلاس رقص معاصر بود که تمرکزم را به اسکواش, کراسفیت و رقص هیپ هاپ محدود تر کردم. این تصمیمی که اینجا به نوشته دراوردم اولین تصمیم بیان شده ام در این محل است و یک خاطره.